Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ερευνούμε να προσφέρουμε στα πρακτορεία μας ένα προϊόν. Μόλις κατεβαίνουμε από τα γραφεία μιας πρώτης εταιρίας, που επισκεπτόμαστε για αρχική διερευνητική συζήτηση, δεχόμαστε αμέσως τηλεφώνημα από τους ανταγωνιστές της. «Μην προχωρήσετε σε καμιά συμφωνία. Εμείς έχουμε καλύτερη πρόταση να σας καταθέσουμε». Και πηγαίνοντας στο γραφείο βρίσκουμε e-mail με τρίτο μήνυμα. «Μη δεχτείτε να συνεργαστείτε ως αντιπρόσωποι. Αν είστε ιδιοκτήτες των συστημάτων λιανικής θα κερδίζετε τα διπλά. Ελάτε να παραγγείλουμε από κοινού μια μεγάλη εισαγωγή από το εξωτερικό, να πετύχουμε μισή τιμή». Είναι μυστήριο το πώς γίνονται αμέσως όλα γνωστά σε όλους, όταν μιλάμε «μυστικά» με κάποιον του σιναφιού τους. Και δεν σταματά εκεί η ιστορία. Τέταρτος ενδιαφερόμενος: «Οι υπηρεσίες μου χειρίζονται τα καλύτερα ευρωπαϊκά προγράμματα. Θα εισάγετε με μεγάλη επιδότηση!». Αυτή τη θαυμάσια κατάσταση ζούμε ξαφνικά γύρω μας. Τα καταφρονεμένα «προποτζίδικα» έχουν γίνει πια περιζήτητα. 

Και έτσι ξεχνάμε τα ξενύχτια και τα χιλιόμετρα των οδοιποριών. Την απίστευτη κούραση. Τα γεμάτα καπνούς γραφεία από τα αμέτρητα τσιγάρα. Εκατοντάδες τσιγάρα να διώξουν τον ύπνο. Να διώξουν την πείνα, γιατί αν ξεγελαστείς και δειπνήσεις θα σε κερδίσει η νύστα. Πρέπει να ξεχάσεις και τους πονοκεφάλους από τα ασταμάτητα καθημερινά τηλέφωνα στα κινητά. Την παντελή έλλειψη  και της ελάχιστης προσωπικής στιγμής. Την απίστευτη γραφική δουλειά που αναλάβαμε καθώς ο καθένας μας γίνεται διευθυντής, κλητήρας, γραμματέας και λογιστής, τηλεφωνήτρια και δικηγόρος, μιας κι ούτε 1 ευρώ δεν πρέπει να ξοδευτεί από τα κεφάλαια που μας εμπιστεύτηκαν οι πράκτορες. Αλλά τα έξοδα είναι πολλά. Όσα σχεδόν και τα παράπονα που ακούμε συνεχώς γύρω μας. Παιδεύεσαι μέρες να εξοικονομήσεις όσα χρειάζονται για το επόμενο βήμα κι ακούς στα τηλέφωνα και διαβάζεις στα site ειρωνικά σχόλια «Τι έγινε και δεν προχωράμε; Το ρίξαμε στην καλοπέραση;». Μέχρι που βρέθηκαν και κάποιοι να στέλνουν τις αιτήσεις τους με courier «πληρωτέο από τον παραλήπτη». Παίρνεις τηλέφωνο και ρωτάς «Καλά βρε φίλε, εγώ θα σου πληρώσω τα ταχυδρομικά; κι αφού δεν είχες σκοπό να τα πληρώσεις, γιατί δεν τα έστελνες με απλό ταχυδρομείο, μόνο τα έστειλες με courier express και στοίχισε ο κούκος αηδόνι»; Και παίρνεις την …αποστομωτική απάντηση: «250 ευρώ σας δίνει ο καθένας από τους 5.000 πράκτορες κάθε χρόνο. Το διάβασα σε κείνο το site της Σαλονίκης που σας τα βγάζει όλα στη φόρα. Μη τα κάνετε μασούρια. Ξοδέψτε κάτι και για μας». Εννοεί βέβαια τις εισφορές που πληρώνει για το εφάπαξ, αλλά που να ανοίξεις κουβέντα μαζί του. Τα πληρώνεις και γελάς. Κι εκεί που ήσουν έτοιμος να παραγγείλεις μια λαχταριστή ψαρόσουπα, παραγγέλνεις μια ωραιότατη φασολάδα και περισσεύουν για τα ταχυδρομικά. Έτσι περνάμε και το ευχαριστιόμαστε από πάνω. ʼλλοι σπαταλούν σε αμαξάρες και νυχτομάγαζα της Συγγρού και μεις ξοδευόμαστε για αυτό που γεννιέται μέσα στα χέρια μας, μπρος στα μάτια μας, και το καμαρώνουμε. Για να το δούμε αύριο-μεθαύριο να γίνεται μεγάλο και τρανό.